Luister naar het verhaal van Myon
Yogadocent, eigenaar yogastudio, grafisch ontwerper
‘Ik werd welkom geheten in de familie op een manier die ik nooit zal vergeten’
‘Eigenlijk ben ik niet zo gehecht aan spullen. Ik heb zo min mogelijk kasten in huis, want kasten verleiden mij tot bewaren. Maar ik ben wel gehecht aan een paar voorwerpen die samen het verhaal van mijn bijzondere familie vertellen. Ik wil ze niet zozeer voor mijzelf bewaren, want ik herinner mij alles, maar vooral voor onze dochter Françoise.
Mijn partner Ryszard is in Polen geboren. Hij was begin twintig toen hij met een paar vrienden op reis ging door Europa. Toen hij een tijdje in Nederland verbleef, ontmoetten we elkaar. Hij sprak geen Nederlands, maar wel een beetje Duits en Engels. Tijdens onze eerste date voerden we dan ook gesprekken met handen en voeten, en gingen we samen tekenen. Vijf maanden na onze eerste ontmoeting zijn we getrouwd. Het was een beslissing die we namen op gevoel.
Er waren talloze rationele bezwaren: we kenden elkaar nog maar kort, we kwamen uit verschillende culturen, we spraken geen gemeenschappelijke taal en we hadden weinig geld. Maar ondanks dat hebben we ons hart gevolgd en de sprong in het diepe gewaagd. Onze trouwringen dragen we weinig, maar ze zijn belangrijk voor ons, want het zijn de bewijsstukken van onze liefde.
Ik ontmoette Rozalia, Ryszards moeder, toen Ryszard en ik een aantal maanden een relatie hadden. In die tijd droegen mensen in Polen niet alleen gouden sieraden omdat ze dat mooi vonden, maar ook als een soort verzekering: in financieel moeilijke tijden is het handig dat je een gouden sieraad hebt dat je kunt verkopen. Toen ik aan Ryszards moeder werd voorgesteld, omhelsde ze mij, deed ze haar gouden ketting af en gaf die aan mij. Ik vond het een ontroerend gebaar. Na ons trouwen ontmoette ik Irena, de zus van Ryszard. Zij maakte hetzelfde bijzondere gebaar en gaf mij een van haar gouden ringen. Beide sieraden – en vooral het warme gebaar – zal ik voor altijd koesteren. Ik werd welkom geheten in de familie op een manier die ik nooit zal vergeten.
‘Vijf maanden na onze eerste ontmoeting zijn we getrouwd’
_
adoptiepapieren
Adoptie
Ik ben geboren in Seoul, Zuid-Korea. Toen ik bijna een jaar was, kwam ik naar Nederland. Mijn adoptieformulieren vertellen de details rond mijn adoptie. Enkele maanden na mijn geboorte bracht mijn biologische moeder mij naar het tehuis. In de daaropvolgende maanden zocht ze mij regelmatig op. In de adoptieformulieren staat dat mijn moeder moeilijk afstand van mij kon nemen. Over mijn biologische vader staat er niet veel in de papieren, behalve dat hij fotograaf was. Inmiddels is onze dochter, die dit niet wist van haar biologische grootvader, ook professioneel fotograaf.
In 2008 zijn Ryszard, Françoise en ik naar Seoul gegaan om te kijken of we mijn ouders konden vinden. Dat is niet gelukt. Soms vind ik dat jammer. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn dochter. Zij is de tweede generatie van een geadopteerd kind: ook zij mist een stukje van haar roots. Daarom vind ik het belangrijk om mijn adoptiepapieren te bewaren. Ze vertellen het verhaal over de liefde die twee mensen, mijn Koreaanse ouders, eens voor elkaar en mij voelden en waar ons gezin uit ontstond.’
‘In de adoptieformulieren staat dat mijn moeder moeilijk afstand van mij kon nemen’