‘Het gouden zeiltje herinnert mij eraan dat ik altijd weer een nieuwe koers kan varen’

‘Het was zaterdag en ik had net heerlijk geroeid. Ik fietste naar huis. Mijn appartement in de binnenstad zat in een groot pand en via de achterkant ging ik naar binnen. Ik begroette mijn twee katten en zette de douche aan. Ik moest opschieten, want over een uurtje ging ik aan het werk in mijn café, de Irish Pub. Aan de voorkant hoorde ik tumult op straat. Hoewel het douchewater al stroomde, was er iets in mij dat me naar het balkon trok. Er stonden tientallen mensen op straat. “Kom naar beneden!” riepen ze toen ze mij zagen. “Er is brand!”

Ik zag geen rook of vlammen, dus mijn eerste gedachte was dat het wel mee zou vallen. Ik zette de douchekraan uit, pakte mijn huissleutels en zei tegen de katten: “Het vrouwtje komt zo weer terug.” Ik stapte in de lift, maar die deed het niet. Daarna liep ik naar de trap. Tot mijn verbazing stond het trapgat vol rook. Door mij vast te houden aan de leuningen vond ik door de rook de weg naar beneden. Aan de voorkant van het pand stonden mensen en brandweerauto’s. Douwe, de eigenaar van een restaurant aan de andere kant van de straat, vertelde dat hij in een winkel op de begane grond van het pand vlammen had gezien. Terwijl zijn vrouw de brandweer belde, rende hij er met een brandblusser naartoe. Hij probeerde de vlammen te blussen, maar ze sloegen te snel om zich heen. Boven de winkel waren twee verdiepingen met appartementen, waaronder die van mij. Douwe en een collega drukten op alle bellen om de bewoners uit de appartementen te krijgen. Juist toen iedereen voor het pand stond, was ik aan de achterkant naar binnen gegaan. Als ik dus niet naar dat stemmetje in mijn binnenste had geluisterd en wel onder de douche was gestapt, weet ik niet of ik dit verhaal nog had kunnen vertellen.

Katten
Ik wilde terug naar boven om mijn katten op te halen, maar werd tegengehouden door de brandweer. Nog steeds denk ik: waarom heb ik ze niet meegenomen toen ik de deur uitliep? Samen met nog een paar mensen hielp ik Douwe om zijn restaurant te beschermen tegen de rook. Ondertussen vochten brandweermensen en alle andere hulpverleners tegen de brand en om de 24-jarige student uit het naastgelegen pand uit de brand te krijgen. Tot ieders groot verdriet heeft de hij de brand niet overleefd.

Ondergoed van de Hema
Het duurde een paar uur voordat ik besefte dat ik helemaal niets meer had, behalve de kleren aan mijn lijf. Ik sliep die nacht bij mijn zoon en de volgende ochtend ging ik eerst maar naar de HEMA voor nieuw ondergoed. Door mijn werk ben ik gewend om de pers te woord te staan en de medebewoners vroegen mij contactpersoon te zijn voor de pers en brandweer. Doordat ik zo in beeld was, werd ik overspoeld met ongelofelijk lieve berichten. Er werd mij van alles aangeboden: van kleren tot meubilair. Terwijl ik in die hectiek mijn leven weer wat op de rit probeerde te krijgen, moest mijn bedrijf natuurlijk ook gewoon blijven draaien.

Ketting
Maanden later vonden de slopers in de verbrande restanten van mijn thuis een metalen broodtrommel met daarin een geel sigarenblikje. In dat blikje zat een gouden ketting met een hanger in de vorm van een zeil van een boot. Ik had het gekocht toen ik besloot de Irish Pub te beginnen. Ik heb het kettinkje laten restaureren en draag het elke dag. Het gouden zeil herrees uit de as en herinnert mij eraan dat ik altijd weer een nieuwe koers kan varen..

Thuis
Het heeft drie jaar gekost, voordat het pand weer was herbouwd en ik er weer kon wonen. Het heeft ook een tijd geduurd, voordat het weer als thuis voelde. Mijn geliefde katten waren er niet meer en alle spullen die een vertrouwd gevoel geven en emotionele waarde hebben zijn weg. Pas achteraf besefte ik dat er onnozele fouten zijn gemaakt: er waren in veel van de vijf panden die zijn afgebrand geen rookmelders of goede vluchtwegen. Waaróm niet, heb ik mezelf afgevraagd. Misschien omdat we allemaal denken dat brand ons niet zal overkomen.’